قومی در تبت مرده هایشان را لخت به دست لاشخور ها میسپارند (+عکس)

لخت کردن مرده ها و خوردن انها توسط لاشخورها 

ایل معروفی در تبت رسم عجیبی برای مرده هایشان دارد انها معتقدند با لخت کردن انها و خوردن توسط لاشخورها انها روحشان به اسمان میرود در ادامه با قومی در تبت مرده هایشان را لخت به دست لاشخور ها میسپارند (+عکس) برترین بت را دنبال نمایید .

قبیله ای که مرده هایشان را در آسمان دفن می کنند بودیست نام دارد و در تبت زندگی می کنند. آن ها به جای خاک کردن و یا نابود کردن اجساد مردگانشان، آنها را به کرکس‌ها و لاشخورها ارمغان می دهند.استخوان‌های باقیمانده‌ای که لاشخورها قادر به خوردنشان نبوده اند، در معبد نگهداری می شوند. به گزارش فراناز برخی اوقات استخوان‌ها له شده و به شکل پودر درآورده می شود و سپس نیز با خوردنی‌های دیگر مخلوط شده و به کلاغها و پرندگان دیگر داده می شود.

در این روش که “دفن در آسمان” نام دارد، ضمن اعتقاد بر اینکه روح مردگان در روح انسانهای دیگر جای می‌گیرد، معتقدند که با دادن اجساد به کرکس‌ها نیز، از خورده شدن دیگر حیوان‌های کوچک از سوی کرکس‌ها، جلوگیری می‌کنند و از زندگی جانداران به این شکل محافظت می‌نمایند.اجساد در محلی که برج سکوت نام دارد برای مدتی گذاشته شده و سپس از سوی راهبان بودایی، توسط چاقو و تبر تکه تکه شده و به کرکس ها داده می شود.

6 روش ترسناک از بین بردن مرده ها در دنیا 

برای بعضی فرهنگ‌ها بهترین راه برای ارج‌نهادن به مردگان، خوردن آنهاست که انسان‌شناسان از آن به عنوان «اندوکنیبالیسم» یاد می‌کنند. از نگاه پیروان این سنت، «خوردن گوشت همنوعِ مرده» راهی است برای ایجاد ارتباطی دائمی بین افراد زنده با فرد تازه درگذشته. این کار همچنین روشی تسهیل‌کننده برای بیان ترس و نفرت ملازم مرگ و ضایعه‌ی پس از آن محسوب می‌شود. برخی انسان‌شناسان معتقدند اندوکنیبالیسم چیزی است که مردگان از زندگان انتظار دارند. گرچه به این سنت دیگر عمل نمی‌شود (دست‌کم تا جایی که ما می‌دانیم)، اما فرهنگ‌هایی که به اندوکنیبالیسم باور دارند شامل اهالی «ملانزیا» در پاپوآ گینه‌ی نو و مردمان قبایل «واری» در برزیل می‌شود.

وقتی می‌توانید با گوشت بدن فرد تازه‌درگذشته حیوانات را سیر کنید، چرا خودتان آن را بخورید؟ چنین فکری همان رسم بوداییان تبت یا «تدفین آسمانی» است؛ سنت خردکردن بدن مرده به تکه‌های کوچک و سپردن باقی کار به حیوانات و مشخصاً پرندگان. گاهی بدن، سالم گذاشته می‌شود که البته برای لاشخور‌ها مشکلی نیست. گرچه ممکن است این کار کمی احمقانه یا حتی نفرت‌انگیز به نظر برسد. اما این آداب‌ورسوم از دیدگاه یک بودایی کاملاً منطقی است.

بوداییان برای حفظ یا ارتباط با بدن مرده که یک ظرف خالی به نظر می‌رسد، اشتیاقی ندارند. بعلاوه در امتداد احترامشان برای تمام زندگی، بوداییان این‌طور نگاه می‌کنند که تنها کار درخور آخرین کنش یک فرد – حتی اگر به وکالت از او باشد – این است که باقی‌مانده‌ی بدنش برای ادامه‌ی زندگی سایر موجودات صرف شود. در حقیقت این آداب‌ورسوم به عنوان یک حرکت دلسوزانه و خیرخواهانه در نظر گرفته می‌شود. امروزه بیش از ۸۰ درصد بوداییان تبت تدفین آسمانی را انتخاب می‌کنند؛ رسمی که هزاران سال مشاهده شده است.

قومی در تبت مرده هایشان را لخت به دست لاشخور ها میسپارند (+عکس)

زندگی مردمان مرموز «بو (Bo)» ساکن دره‌ی همپ پوند در جنوب غربی ایالت گونگ‌ژیان چین، برای هزار سال، پیش از آنکه پنج قرن پیش توسط مینگ دیناستی قتل عام شوند، رونق داشت. امروزه قبیله‌ی بو تقریباً بطور کامل فراموش شده، اما فقط بلطف تابوت‌های معلق دراماتیکی که از خود بر جا گذاشته‌اند حفظ شده است؛ اثری فراموش‌نشدنی از جعبه‌های چوبی که در ارتفاع حدود ۱۰۰ متری از صخره‌ها بیرون زده است. ۱۶۰ تابوت در کنار صخره‌ها و درون غار‌های طبیعی قرار داده شده و تعدادی تابوت هم با مرده‌هایی که درونشان خوابیده‌اند از بدنه‌ی صخره‌ها معلقند.

صخره‌ها خود نقاشی‌های دیواری زیادی دارند که با رنگ‌های قرمز کشیده شده و بسیاری از آن‌ها زندگی مردم قبیله‌ی بو را تصویر کرده‌اند. امروزه افراد محلی با نام‌هایی نظیر «فرزندان صخره» و «رام‌کنندگان آسمان» به تمدنی که مدت‌هاست از بین رفته اشاره می‌کنند، اما اینکه چرا آنان مردگان خود را به این روش دفن می‌کردند کاملاً رازآلود مانده است.

بدترین روش تدفین در هند

این روش گرچه حالا خوشبختانه در هند ممنوع شده است، اما نوعی مراسم تدفین بود که در آن زنانی که تازه بیوه شده بودند، خود را در میان هیمه‌ی آتشی که برای سوزاندن جسد شوهرشان بود، قربانی می‌کردند. این رسم عموماً به عنوان اقدامی داوطلبانه در نظر گرفته شده، اما نمونه‌های بسیاری وجود داشته که زنان مجبور به انجام ساتی می‌شدند و حتی گاهی اوقات برخلاف خواستشان در آتش سوزانده می‌شدند. کسی نمی‌داند این مراسم از کجا سرچشمه گرفته، اما برخی معتقدند که این رسم ایجاد شده تا مانع از آن شود که زنان، شوهران ثروتمندشان را کشته و با معشوق واقعی خود ازدواج کنند.

احتمال دیگر این است که این کار به عنوان راهی برای وصال دوباره‌ی زن و شوهر در زندگی پس از مرگ انجام می‌شده تا زنان از این راه بتوانند حوریان فرصت‌طلب را از میدان به در کنند! جالب است که هند اولین و تنها فرهنگی نبود که این سنت را پذیرفت. دیگر جوامع باستانی از جمله مصریان، یونانیان، گوت‌ها و سکا‌ها نیز کاری شبیه به ساتی انجام می‌دادند.

دفین وایکینگی

مراسم تدفین برای زنان هندی بوضوح کار دشواری بود و برای زنان برده‌ی اشراف‌زادگان وایکینگ هم همینطور. مراسم پس از مرگ یک رهبر قبیله بشدت بی‌رحمانه بوده است. هنگامی که رهبر قبیله می‌مرد، بدن او به مدت ۱۰ روز در یک گور موقت قرار می‌گرفت و لباس‌های تازه برای او آماده می‌شد.

در این مدت، یکی از دختران برده باید برای پیوستن به او در زندگی پس از مرگ «داوطلب» می‌شد. او روز و شب محافظت می‌شد و مقادیر فراوانی شراب به او داده می‌شد. هنگامی که مراسم تدفین آغاز می‌شد، دختر از چادری به چادر دیگر می‌رفت و به او «تجاوز» می‌شد. سپس با طناب تا سرحد مرگ خفه می‌شد و در نهایت توسط بزرگِ قبیله با خنجر به قتل می‌رسید. در نهایت کار، جسد رهبر قبیله و دختر برده روی یک قایق چوبی شعله‌ور به آب انداخته می‌شد.

قومی در تبت مرده هایشان را لخت به دست لاشخور ها میسپارند (+عکس)

چنانچه مرگ یک عزیز بقدر کافی ضایعه‌ی بزرگی نبود، مردمان قبیله‌ی دانی در گینه‌ی نو باید انگشتان خود را هم قطع می‌کردند. آنطور که به نظر می‌رسد این مراسم شاق و غیرقابل درک برای تمام بستگان مؤنث فرد درگذشته – همچنین کودکان – اجرا می‌شده است. این کار برای راضی کردن و دور کردن ارواح انجام می‌شد و همچنین راهی فراهم می‌کرد تا از درد فیزیکی برای بیان احساس غم و رنج روحی استفاده شود.

برای اجرای مراسم قطع عضو، انگشتان را با زه یا ریسمان محکم می‌بستند و بعد با ساطور قطع می‌کردند. سپس تکه‌های برجای مانده را خشک می‌کردند و می‌سوزاندند یا در جای بخصوصی نگه می‌داشتند. این مراسم امروزه در گینه‌ی نو ممنوع شده، اما چنانکه در عکس می‌بینید اثرات این رسم را در میان افراد مسن این اجتماع می‌توان دید.